Beleg van Malta (1798-1800)

Beleg van Malta (1798-1800)
Onderdeel van de Franse mediterrane campagne van 1798
Gravure van de overgave van Malta aan Napoleon in 1798
Datum	2 september 1798 – 4 september 1800
Locatie	Malta
Resultaat	geallieerde overwinning
Territoriale veranderingen	Malta wordt Brits grondgebied
Strijdende partijen
bevolking van Malta Groot-Brittannië Koninkrijk Portugal Koninkrijk Napels Frankrijk
Leiders en commandanten
Emmanuel Vitale Francesco Saverio Caruana Vincenzo Borg Horatio Nelson Alexander Ball Markies van Nisa Claude-Henri Belgrand de Vaubois Jean-Baptiste Perrée (†)

Het Beleg van Malta, ook bekend als het Beleg van Valletta of de Franse blokkade (Maltees: L-Imblokk tal-Franċiżi), was een twee jaar durend beleg en een blokkade van Malta, dat sinds juni 1798 door de Fransen werd bezet. Het Beleg van Malta kaderde binnen de Franse mediterrane campagne van 1798 en zou duren tot september 1800.

Sinds juni 1798 werd Malta bezet door de Franse troepen, aangevoerd door Napoleon Bonaparte, die er passeerde tijdens zijn tocht onderweg naar Egypte, waar later dat jaar de expeditie van Napoleon naar Egypte zou plaatsvinden. Napoleon veroverde het eiland in een mum van tijd, en liet er een kleine troepenmacht achter van 4.000 manschappen, onder leiding van Claude-Henri Belgrand de Vaubois. Met deze verovering begon de Franse bezetting van Malta.

Hierop werd het eiland gedurende twee jaar belegerd en geblokkeerd door de Britten. Meer bepaald was het beleg en de blokkade gericht tegen de Franse troepen, die zich verschanst hadden in Valletta en de Drie Steden. Het Beleg van Malta begon na de Britse overwinning tijdens de Slag bij de Nijl, die plaatsvond in augustus 1798 in de Baai van Aboukir, nabij Alexandrië, Egypte. De Britse blokkade werd gesteund door de Maltese bevolking, die niet gelukkig was met de Franse bezetting. Nadat de Franse troepen zich hadden teruggetrokken op Valetta, de Maltese hoofdstad, kregen ze te kampen met voedseltekorten, die in de hand werd gewerkt vanwege de effectieve Britse blokkade. De blokkade bleek sluitend te werken: tot het voorjaar van 1800 passeerde op Malta geen enkel handelsschip, enkele kleine uitzonderingen niet te na gesproken. De ontbering onder de Fransen nam toe.

In februari 1800 werd een aanzienlijk konvooi onder bevel van contre-admiral Jean-Baptiste Perrée uitgestuurd vanuit Toulon. Dit Franse konvooi werd echter onderschept door de schepen van de Royal Navy onder bevel van Horatio Nelson in het zicht van de troepen op Malta. In de gevechten die daarop uitbarstten, stierf Perrée, terwijl zijn schip werd ingenomen. De maand nadien vertrok het Franse linieschip Guillaume Tell in Toulon naar Valletta, volgeladen met soldaten, maar ook dit schip werd vroegtijdig aangevallen door de Britse blokkade. Deze verliezen maakten de Franse positie in Valletta onhoudbaar. De overgave hing in de lucht. Ook al hield Vaubois nog vijf maanden stand, toch gaf hij zich op 4 september 1800 over. Op dat moment had het mortaliteitsgehalte een niveau bereikt van 100 man per dag. Voornaamste doodsoorzaken waren ondervoeding en tyfus. Malta werd vervolgens veroverd door de Britten. De Britten verruimden daarmee hun hegemonie over de centrale Middellandse Zee. Malta zou uiteindelijk nog 164 jaar onder Britse controle staan, tot het in 1964 de onafhankelijkheid verwierf.